Historia tworzenia unikalnych dekoracji z warzyw i owoców sięga odległych czasów, gdy na terenach Chin panowała Dynastia Tang (618-906 r.). Wówczas rzemiosło rzeźbienia owoców i warzyw znajdowało się w powijakach i rozwijało niezwykle mozolnie. Z czasem ta niezwykła sztuka rozlała się na okoliczne tereny wraz ze wzrostem dobrobytu ludności Państwa Środka, zaś w czasach panowania Dynastii Sung, w latach 960-1279, rozpowszechniła się na większą skalę. W Tajlandii carving pojawił się dzięki przenikaniu wzorców kulturowych z Chin.

W 1364 roku, w procesie przygotowania do świąt Loi Kratong – jednej z najważniejszych ówczesnych uroczystości, służebnica Nang Noppamart, pragnąc wzbogacić wizualny wystrój pałacu oraz cesarskiego stołu, wykonała rzeźby z owoców na wzór pięknego kwiatu. Następnie wykonała figurę ptaka i stworzyła ze wszystkich elementów zapierającą dech w piersiach kompozycję.

Cesarz po obejrzeniu jej dokonań, stwierdził iż umiejętności te należy przekazać innym i rozpropagować tak unikatową sztukę (szczególnie na Dworze Królewskim).

W trakcie obchodów świąt Loi Kratong aż po dziś dzień dekorowanie potraw jest tradycją chętnie kultywowaną. Aby obejrzeć niezwykłe rzeźby z owoców do dawnej stolicy Tajlandii – Sukothai, gdzie Nang wykonywała swoje pierwsze dekoracje – ściągają co roku rzesze turystów. Niezwykłą sztukę ozdabiania dań opisywał Cesarz Rama II (latach 1808-1824), zachwycają się wyjątkowymi deserami i unikalnymi rzeźbami Tajów.

W czasach porewolucyjnych (po 1932 roku) carving zaczął powoli tracić na znaczeniu we własnej ojczyźnie i Tajowie zaczęli zdradzać tajniki tej sztuki, zakładając specjalne szkoły carvingu. Obecnie naukę mogą pobierać dzieci już od 11 roku życia, poprzez gimnazjum i fakultatywnie na uniwersytetach.

Obecnie carving stał się niezwykle popularny i jego spektakularne rezultaty można podziwiać w hotelach, na statkach, w restauracjach. Każdego dnia ogromna liczba osób może odkrywać piękno „Kae – Sa – Luk” bo takimi słowy Tajowie określają carving.

Zgodnie z wiedzą specjalistów przyjmuje się, że w naszym kraju carving zaczął się kształtować od 2004 roku. Od tej chwili można obserwować bardzo dynamiczny rozwój tej sztuki kulinarnej oraz wyjątkowy wzrost poziomu kompetencji osób zajmujących się dekorowaniem potraw poprzez rzeźbienie w owocach.

Polska szkoła carvingu została szybko dostrzeżona na arenie międzynarodowej, podczas licznych wystaw światowych. Rodzimi reprezentanci szybko zdobyli uznanie w środowisku światowym i zaczęli zbierać laury na konkursach zagranicznych.

W zakresie publikacji pojawiły się jakiś czas temu dwie książki czeskiego autora, przełożone na język polski oraz trzy rodzime tytuły. W prasie notki informacyjne dotyczące carvingu bywają dość częstym zjawiskiem, co zawdzięczamy atrakcyjności naszego rzemiosła i swoistej egzotyce zagadnienia.

Specjaliści donoszą, iż w Polsce sztuka ozdabiania dań powoli zaczyna przekształcać się w profesję. W tej chwili formuje się „czołówka”, którą tworzą doświadczeni specjaliści oraz młode talenty, zaskakujące nas niejednokrotnie szybkimi postępami technicznymi i pomysłami. Według prognoz jest to technika zyskująca na popularności. W branży gastronomicznej dostrzega się możliwość, iż stanie się stałym komponentem naszej kultury. Wskazuje na to fakt, iż coraz częściej stanowi formę ozdoby równorzędną z dekoracjami balonowymi bądź kwiatowymi.

Idealnym materiałem do tworzenia finezyjnych i skomplikowanych rzeźb są melony i papaja z uwagi na charakterystyczny miąższ. Ogromne atuty estetyczne posiadają natomiast rzeźby z arbuza.